Do przeszłości należą czasy, kiedy akordeon kojarzono z pośledniejszymi gatunkami muzyki, najczęściej muzyką „do kotleta”, a w najlepszym razie - rozrywkową. Kiedy przed półwieczem (1955) Czesław Grudziński skomponował Sonatinę na akordeon solo, rozpoczęła się w Polsce nowa epoka tego instrumentu. Profesor Zbigniew Koźlik, solista ostatniego recitalu akordeonowego w Akademii Muzycznej (24 V), w jednym ze swych artykułów[1] podliczając twórczość akordeonową podał ciekawe dane: o ile do roku 1970 w Polsce powstało 28 kompozycji z akordeonem, to w 1990 było ich już 321 (!)

Dzisiaj najpoważniejsi twórcy komponują prawdziwe arcydzieła na akordeon solo lub z jego udziałem. W Polsce najbardziej rozszerzył repertuar akordeonowy zmarły (1990) w wieku chopinowskim (39 lat) Andrzej Krzanowski, kompozytor, akordeonista i pedagog, twórca m.in. 7 Ksiąg na akordeon, w których rozwijał wszechstronnie jego brzmieniowe i techniczno-wirtuozowskie możliwości. Starszy od niego Zbigniew Bargielski nie był akordeonistą, ale skomponował wiele bardzo interesujących dzieł z udziałem akordeonu. Właśnie dwa jego utworu – Tango na akordeon solo (2000) i Tango na kwartet instrumentalny (2001) obramowywały recital Zbigniewa Koźlika. Nie muszę dodawać, że te właśnie utwory najbardziej porwały młodzieżową tego wieczora widownię. Ostatnie Tango wykonawcy zmuszeni byli bisować.

Z tymi tanecznymi utworami muzyki par excellence współczesnej harmonizowały inne; najpierw Francisa Poulenca Mouvements perpetuels na akordeon solo (1919), następnie Róża wiatrów ma akordeon i gitarę (1994) Jacka Rabińskieg i wreszcie kulminacja wieczoru - fantastycznie barwne, zaskakujące sonorystycznymi efektami – Arne Nordhaima (najwybitniejszy kompozytor norweski XX wieku) Dinozaury na akordeon i taśmę (1970).

Zbigniew Koźlik zaprosił do udziału w swym recitalu gitarzystę Krzysztofa Celińskiego, kolegów z Akademii; Włodzimierza Promińskiego (I skrzypka Kwartetu Camerata), Leszka Kota (fortepian), Dziekana Leszka Sokołowskiego (fortepan) i Trio Sarakina (Jacek Grekow – akordeon, Jan Mlejnek – klarnet i Mateusz Bielski – kontrabas). Ich folkowo-bałkański repertuar dobre harmonizował ze zbliżającymi się wakacjami. Był to bowiem ostatni koncert bardzo udanego sezonu w Akademii.

[1] Zbigniew Koźlik - Środki wyrazu a problemy wykonawcze w twórczości akordeonowej Zbigniewa Bargielskiego

 „Zeszyty Naukowe Filii AMFC” nr 4 (2004), s. 68.