Pod pojęciem organizacji politycznych rozumiemy zarówno państwo jak i jego instytucje polityczne, jak też partie polityczne, a także ruchy społeczne o ambicjach politycznych, np. takie jak polska „Solidarność”, oraz upolitycznione struktury niepodległościowe (Fronty Wyzwolenia), prorównościowe (Liga Kobiet), a nawet niektóre struktury pozarządowe (fundacje i stowarzyszenia).

Zdaniem organizatorów należy podjąć próbę ustalenia, czy rzeczywiście prasa organizacji politycznych, przede wszystkim przeszła do historii? Czy bezpowrotnie minęły czasy gdy tak jak po odzyskaniu niepodległości polska prasa wypełniała funkcje organizatorsko-polityczne, kształtując ówczesną scenę polityczną i system polityczny? Czy ten typ prasy był tak ważny, ponieważ przez długi czas stanowił jedyne powszechnie dostępne medium, które mogło prezentować polityków i ich programy? Czy do historii przeszły już czasy, kiedy prasa kształtowała normy kultury politycznej i stanowiła swoiste dopełnienie parlamentu, przenosząc dyskusje parlamentarne na swoje łamy? Czy nie jest stereotypem pogląd, że wraz z końcem II wojny światowej w wolnym świecie zapoczątkowany został proces upadku tego typu publikatorów? Czy rzeczywiście za żelazną kurtyną proces ten był odsunięty w czasie o kilkadziesiąt lat i dokonał się dopiero w ostatniej dekadzie minionego stulecia?

Warto również szukać odpowiedzi na pytania, na ile znikanie z rynku wydawniczego prasy organizacji politycznych było pochodną ekspansji telewizji, a na ile postępujących równolegle procesów polityzacji dziennikarzy i mediatyzacji polityków? Czy pod wpływem tych czynników prasa ostatecznie odpartyjniła się i skomercjalizowała? Czy odpartyjnienie okazuje się być równoznaczne z odpolitycznieniem? Czy współcześnie, gdy nie ma już praktycznie oficjalnych organów partyjnych, powstałej luki nie wypełniają sympatie polityczne dziennikarzy oraz wykorzystujący ich politycy.

Udział w debacie konferencyjnej wezmą udział historycy, prasoznawcy, politolodzy oraz socjologowie z całego kraju.